Te veel om op te noemen

De dagen gaan snel en voor ik het weet is het moment van teruggaan weer aangebroken. Ik probeer zoveel mogelijk variatie aan te brengen in mijn dagbestedingen. De laatste twee dagen ben ik echter heel erg ziek geweest en nu ben ik weer herstellende. Malariatest laten doen gisteren en gelukkig was deze negatief. De opgespaarde winterkilootjes zijn er nu weer af. De poot van de geit is geamputeerd, dat wil zeggen, het laatste spiertje is gewoon op advies van mij, door een van de werkers doorgeknipt. De geit bleef echter bijten aan zijn gewonde poot en vliegen bleven haar hinderen. Samen met de dierenarts en verbandmiddelen met jodium en dettol,( logische oplossingen volgens mij voor een fikse infectie lijkt me) zijn we om de twee dagen de wond gaan verzorgen, in combinatie met antibiotica injecties. Elke dag werd ze twee keer extra gevoerd met maisbrand, water, vitaminen en wat zout en ze doet het nu goed, ze reageert op haar naam, en Bella heeft weer zin om te grazen. In de avond kreeg ik elke avond in het huisje visite van familie kikker. Moeder, een kleine kikker en nog een kleinere, het was komisch om te zien hoe ze de weg wisten naar de badkamer en terug naar de keuken.
Grace, een van de kinderen bleek bij bezoek aan het Family House een fikse oorontsteking te hebben en huilde de hele dag. Dat ze mee mocht naar het kleine huisje was voor haar echt een uitje en met extra bedrust, aandacht en medicijnen is ze weer de oude geworden. Aan de Nijl met alle dieren en het rijk alleen vond ze leuker dan in het Family House. Daarnaast is het omgaan met ziektes en verschijnselen en wat er aan te doen echt een leerpunt voor de locale medewerkers.
Ik loop soms zoveel adviezen te geven dat ik de dokter lijk. Met de naaimachine van Dirk heb ik nog wat gordijnen gemaakt voor in de slaapkamer. We hebben tijdelijk een jongetje in het Family House gehad dat op de straat verbleef met een fikse malaria. Door onachtzaamheid van een van de medewerkers is hij er met het wekelijkse huishoudgeld vandoor gegaan. Wel, al doende leert men zo te zeggen. Samen met Xaviera op de brommer om vis te gaan kopen aan het water kwamen we een kudde koeien tegen wat heel gebruikelijk is hier. Toch raar om te midden van de kudde terecht te komen. Na het wachten op de boot hebben we nijlpaard (die bestaan dus echt) als vis gekocht. Erg lekker dat wel. Van de tilapia vinden de mensen hier de kop het lekkerst (inclusief ogen e.d.) echt alles wordt afgekluifd en de graten? die gaan naar de hond...Ik ben er nu wel aan gewend maar het eten van geiteballen door mensen in Masese gaat me echt te ver..
Op school hield men afgelopen zaterdag een dag voor oud leerlingen.
Er werden dansen opgevoerd door verschillende stammen. Erg leuk om erbij te zijn en onze betrokken kinderen vinden dit natuurlijk geweldig. Met Patricia schoenen wezen kopen op de markt en voor haar was het echt mee uit en zo gezellig.
Gisteren was een donkeren dag en plotseling stak er veel wind op en begon het te hagelen. Voor mij een vreemde ervaring in een tropisch land als dit.

Xaviera vraagt of de kinderen een voor een naar Nederland mee kunnen en ze wil graag dat ik Anne meebreng wanneer ik de volgende keer kom. Het is mooi om de ontwikkelingen van de kinderen te zien en ze zijn goede hulpen in het huishouden.
Elke dag om de beurt mee afwassen, schoenen poetsen (ja in dit stoffige land heel erg belangrijk) Joshua heeft veel vaders en moeders en iedereen is gek op hem.
Wanneer hij een kik geeft reageert er altijd wel iemand, met als resultaat dat hij niet
meer slaapt. Vanmorgen heb ik lesgegeven aan moeder en kind om rust voor hen beiden te creëren.