11 oktober 2009, Levend water en Aidah

11 oktober 2009
De zon schijnt en het is prachtig weer.
Vanmorgen met Aidah, een Afrikaanse medewerkster van het huis naar de kerk. Het swingt de pan uit en het is echt feest. Voor degenen die weten over wie ik praat, het lijkt TD Jakes wel, zelfs de beenbewegingen zijn hetzelfde. Ik wordt door iedereen verwelkomd. Wat ook heel leuk is, wanneer de pastor… ja zo heet dat hier… zijn woord staat te doen loopt er af en toe een koe rond die men dan voorbij de ingang ziet gaan en die zegt dan net op een cruciaal moment Boehhhhh, geweldig….die was het er mee eens… achterin loopt een kip. Ik geniet van de praise en worship….en dit ritme ligt me wel…er wordt gesproken over het leven, nou dat is hier genoeg….in ieder geval geen dooie doodsbeenderen….
Het begint om 10.00 uur en om 12.00 uur begint er nog een gastspreekster haar woord te doen…hier heb ik geen goed gevoel… Om kwart over een nog niet klaar… Na aandringen van mij besluiten wij om weg te gaan…Aidah laat me haar woning zien… het is een hutje… niet zoals wij dit kennen, met een bed… en de allerbelangrijkste levensbehoeften er in.. een jerrycan met water, een petroleumstelletje om te koken en een soort klein barbecuetje op houtskool. Ik leg haar uit dat wij dat in ons land doen wanneer de zon net zo hard schijnt als bij hen en wij het dan doen voor fun….hoe raar kan het wezen…
We drinken thee bij haar en ze vertelt van de buurkinderen, twee jongens waarvan de moeder met de jongste naar de vader in Kampala is gegaan omdat ze al een aantal maanden de huur niet konden betalen en er gedreigd werd dat ze haar huis uit moest. er is te weinig geld… de kinderen hebben vanmorgen niet gegeten en ze gaan niet naar school. Ik vraag Aidah hen te roepen… en met ons thee te drinken en zeg dat ik iets lekkers in mn tas heb….. De jongens genieten met ons van het eten en drinken en zijn zeer dankbaar… Ik vraag hen wanneer de moeder terug komt… ze weten het niet… en laten duidelijk merken dat ze bezorgd zijn… Ik bid voor ze en vraag of God hun moeder veilig en wel bij ze terug wil brengen en vertel hen dat ze niet alleen zijn…
De oudste, Winnie, voelt zich verantwoordelijk en begint bijna te huilen….
Ik beloof hen om straks iets voor ze mee te brengen uit de stad als ik terug kom…
Het is Aidah’s middag en ik wil er voor haar zijn…. en haar geven wat ze nodig heeft en wat ze graag wil… dus ik neem haar mee uit…. Aidah is zelf door haar moeder verlaten toen ze geboren is… ze is opgevangen door een organisatie hier en is gesponsord door Compassion een alom bekende organisatie die vanuit veel landen fungeert. Zodoende heeft ze naar school kunnen gaan en een opleiding gehad. Momenteel heeft ze nog een sponsor vanuit Amerika.
We eten en drinken wat in de stad….Aidah spreekt regelmatig haar dank uit en geniet met volle teugen….voor haar is dit uitzonderlijk.. ze komt twee keer in de maand in de stad…we gaan op zoek naar brood voor de kinderen en drinken… bij de “winkel” aangekomen vraag ik of er iets is om er op te doen, pindakaas of zo… of jam,, niets van dit alles… maar Blue Band is genoeg zegt Aidah…..nu nog iets voor haar..…
We hebben het samen over de uitgemergelde honden die in haar buurt wonen en die ze nog nooit heeft gezien….ze wil ze ook graag voeren dus op zoek naar 2 bakken… neem nog 2 kleine plastic bakjes mee en weet nog niet waar voor..aangezien er hier geen hondenvoer te koop is dan maar brood, bruin dan wel te verstaan met meer voedingswaarden…op naar de markt voor verse ananassen voor alle kinderen in het weeshuis, en Aida en de buurkinderen.... wij genieten er allebei van….
Teruggekomen in Bukaya zien we dat de moeder van de jongens terug is gekomen, ze is duidelijk blij, ik maak kennis met haar en we geven het eten aan de oudste jongen, de moeder maakt allerlei buigingen… Op zoek nu naar moederhond en haar pup, overal waar je hier loopt kom je bokken en geiten tegen, er is er een die heeft 4 jongen gekregen….Ik moet ineens denken aan de keer dat we terug kwamen van Kings Fishers en dat ik een geit hoorde roepen…. het klonk wat angstig, afgaande op het geluid vond ik er een die met zijn poten verstrengeld in een touw vastgebonden zat en niet meer op kon staan, slechts op zijn rug liggen. Zowel de geit en ik waren blij toen ze weer op haar poten stond.
Ook de kippen hebben hier nog volop kuikens….We vinden de pup en haar moeder en geven hen de boterhammen, die gaan er wel in, water drinken zijn ze niet meer gewend….dan het brood maar in het water….Het is heerlijk om ze te zien eten en gaan met een voldaan gevoel weer naar huis….