27 oktober 2009, Baby???

27 oktober 2009
De laatste dag bij Home Sweet Home.
Famke, Suzan en Ilse vertrekken al om half zeven richting Kampala, er dienen weer wat zaken geregeld te worden aldaar, wat betekent dat ze de hele dag in touw zijn.
Omdat mijn taxi om 16.00 van hier naar Mto Myoni vertrekt hebben we de avond er voor al afscheid genomen. Ze zijn dankbaar dat ik geweest ben.
Alle jongens eerst onder de douche en daarna samen ontbijten.
De oudsten naar school en de jongste gaan spelen. Vanmorgen gaat het niet goed met Richard.
op verschillende plaatsen valt hij in slaap. Hij blijkt geen verhoging te hebben dus dat is mooi. Een mooie gelegenheid om eens met hem te bidden en hem te zalven..
Daarna eens kijken of ik alles in een koffer kan krijgen, zodat ik de oude meegenomen koffer hier kan laten. Het lukt dus dat is mooi. Tijdens de lunch neem ik afscheid van de kinderen. Samen met de teacher geven ze me een applaus en bedanken me voor mn aanwezigheid hier.
Voor alle medewerksters heb ik nog een anti muggen kaars met een extra bedankje waar ze allemaal heel erg blij mee zijn. Ook de teacher en de nachtwacht krijgen een speciale beloning voor hun goede zorgen. Zij allen hebben er toe bijgedragen dat deze tijd voor mij een onvergetelijke is geworden.

Op de boda nog naar Jinja om te pinnen voor de laatste keer en mn “postvak in” te checken. Terug aangekomen de kamer nog schoonmaken er dan zit het op. Wanneer een van de medewerkster er lucht van krijgt dat de koffer in de kamer achterblijft gaat ze meteen kijken en zegt dat ze hem meeneemt: voor haar moeder die zal er blij mee zijn.
Om vier uur komt de taxi, en rijden we naar Mto Moyoni. Net voor ik in de taxi wil stappen komt er een vrouw voorbij met een kind op haar rug en een teil met spullen op haar hoofd.
Ik roep naar haar dat ik graag een foto van haar wil en dat ze er zo mooi uitziet met die baby.
Nadat ik de foto heb genomen draait ze zich om en vraagt: Can I give you my baby?
Op de vraag waarom ze dat wil antwoord ze me dat ze geen geld heeft om hem te verzorgen.
Vandaag had ze de hele dag gespit op het land. ja moedige vrouwen zijn hier genoeg die er alles aan proberen te doen om op de juiste manier voor hun kroost te zorgen en in alles te voorzien, zoals de moeder van de buurkinderen van Aidah die een klein stukje land bezit waarop ze bonen en maïs verbouwt en daar iets van kan verkopen, het is maar weinig maar toch, het getuigt van moed in een situatie waarin de vader in 80% van de situaties niet in beeld is.

Aangekomen bij Mto Moyoni, wordt ik geholpen door een jonge medewerker. Kamer 5, met balkon en uitzicht over de Nijl. Het is hier echt paradijselijk. Samen met de kok bespreek ik wanneer hij m’n diner zal brengen. Ja dat is heel erg luxe. Ik kom hier weer de jonge medewerker tegen en hij zegt: ik ken u, ja, jij komt me ook bekend voor, ja u was daar in het huis met al de kinderen. O, dan zat jij naast me toen er allemaal mensen op bezoek kwamen en ik er nog maar net was, ja ik ben het Otim. Slaap valt al vroeg over me…en ik wordt nog gewekt door Eelke aan de telefoon, ik zie er naar uit mijn geliefden weer te zien.