26 oktober 2009, Godfried en malaria
Door: julienne
Blijf op de hoogte en volg Julienne
29 Oktober 2009 | Nederland, Amsterdam
26 oktober 2009
Na het ontbijt gaan de oudsten weer naar school en de kleinsten blijven thuis.
Opio’s zwemdag is weer aangebroken. Graag zou ik een foto hebben van Richard, hij zal een jaar of dertien zijn, kan niet praten maar heeft een geweldige lach. De camera vindt hij reuze interessant en probeert hem te pakken. Soms komt legt hij ineens een arm om je heen en dan wil hij samen een stukje lopen of gewoon een knuffel. Als hij je goed begrijpt dan geeft hij die mooie lach, en hij heeft er ook nog humor bij. Richard heeft jaren op de straat geleefd. Zowel Richard als Jeremy komen nog in aanmerking voor adoptie. De anderen zullen in hun thuis land verder opgroeien, waar er voor wordt gezorgd dat zij goed onderwijs kunnen volgen. Sunzan en ik bespreken samen wat er nog met het overgebleven sponsorbedrag gedaan kan worden. Er is tezamen nog 306,00 euro sponsorgeld over waar een nieuw bankstel van wordt aangeschaft en een whiteboard. Ze is er heel erg blij mee en bedankt de sponsoren voor hun gulle bijdrage.
Vandaag nog een keer bij Aidah op de thee en meteen nog wat foto’s maken van de omgeving. Een meisje uit de buurt ziet me aankomen en zwaait naar me, ze is in schooluniform, ik heb haar vaker ontmoet en ze is altijd vrolijk. Wanneer ik een foto van haar wil nemen roept ze haar vriendinnen en binnen een mum van tijd staat er een heel groepje lachende meisjes voor me. Een eindje verder zitten allerlei mensen tussen twee woningen in gezellig bij elkaar. Wanneer ik uit de verte een foto maak, zwaaien ze naar mij en vragen of ik naar ze toekom. Ja ze hebben me al vaker gezien en als ik vertel dat ik binnenkort weer terug ga vragen ze waarom ik niet blijf, ze willen wel vrienden hebben.
Wanneer ik weer verder wil gaan vraagt de oudste vrouw of ik even mee wil gaan dan kan ze me iets laten zien. We komen bij een ruimte waar allemaal boeken liggen van verschillende onderwerpen en ze vertelt dat ze van een vrouwenorganisatie in de regio is die vrouwen onderwijs geeft over een aantal zaken zoals: hoe groenten te kunnen verbouwen, aids preventie en dat ze tevens een contactpunt is voor het zoeken en bemiddelen in ondersteuning van kinderen die hulp nodig hebben. Ze toont me een hele dikke ordner met daarin allemaal dossiers van kinderen die behoefte hebben aan ondersteuning omdat er niet genoeg geld voor hen is. Het mag duidelijk zijn dat deze vrouw een geweldige sociale functie bekleed hier in het district. Bijna bij Aidah aangekomen zie ik Godfried het buurjongetje zitten in de deuropening, hij ziet er wat timide uit en wat bleek. Wanneer ik vraag hoe het met hem gaat, zegt hij dat hij ziek is. hij heeft al drie dagen koorts. Op de vraag of het misschien malaria is zegt hij ja. Aidah ondertussen aangekomen antwoord: ja er is geen geld voor medicijnen. Het oudste zusje vraag ik om medicijnen voor hem te gaan halen en mij ze dan te komen laten zien. Binnen vijf minuten is ze al terug met de juiste medicijnen en kan Godfried worden behandeld. Ze zijn erg blij met de geboden hulp en dankbaar. Aidah en ik willen graag met elkaar in contact blijven, in december wordt ze 29 jaar, omdat ze geen postadres heeft kan ik het adres van Home Sweet Home gebruiken voor haar. We hebben iets samen.
om een stimulans voor haar te zijn zodat ze haar gewenste computerles kan gaan nemen in de toekomst krijgt ze een donatie. We zullen elkaar zeker missen. Op de terugweg, terwijl ik een foto wil maken van een groepje kinderen komt er steeds een jongetje net op het laatste moment bij staan met een kapotte fietsband in zijn hand.
Hij stelt zich wat stoer op en vraagt duidelijk aandacht. Ik maak hem duidelijk dat ik de manier waarop hij doet niet zo leuk vind. Wanneer ik verder doorloop, is hij degene die achter me aankomt. Als ik stop dan vraagt hij me: ga je naar Amerika. Ik vertel hem dat ik deze week naar een ander land ga, waarop hij zegt, kan ik met jou mee? en me met grote ogen aankijkt. Ja, dat laat mijn hart niet onberoerd.. . .. . . . . .
en geniet ervan om te wandelen onder de mensen, om gewoon te gaan, en te …..ontdekken ..
De laatste avond samen, vieren we met een toastje met ei- en tonijnsalade.
Na het ontbijt gaan de oudsten weer naar school en de kleinsten blijven thuis.
Opio’s zwemdag is weer aangebroken. Graag zou ik een foto hebben van Richard, hij zal een jaar of dertien zijn, kan niet praten maar heeft een geweldige lach. De camera vindt hij reuze interessant en probeert hem te pakken. Soms komt legt hij ineens een arm om je heen en dan wil hij samen een stukje lopen of gewoon een knuffel. Als hij je goed begrijpt dan geeft hij die mooie lach, en hij heeft er ook nog humor bij. Richard heeft jaren op de straat geleefd. Zowel Richard als Jeremy komen nog in aanmerking voor adoptie. De anderen zullen in hun thuis land verder opgroeien, waar er voor wordt gezorgd dat zij goed onderwijs kunnen volgen. Sunzan en ik bespreken samen wat er nog met het overgebleven sponsorbedrag gedaan kan worden. Er is tezamen nog 306,00 euro sponsorgeld over waar een nieuw bankstel van wordt aangeschaft en een whiteboard. Ze is er heel erg blij mee en bedankt de sponsoren voor hun gulle bijdrage.
Vandaag nog een keer bij Aidah op de thee en meteen nog wat foto’s maken van de omgeving. Een meisje uit de buurt ziet me aankomen en zwaait naar me, ze is in schooluniform, ik heb haar vaker ontmoet en ze is altijd vrolijk. Wanneer ik een foto van haar wil nemen roept ze haar vriendinnen en binnen een mum van tijd staat er een heel groepje lachende meisjes voor me. Een eindje verder zitten allerlei mensen tussen twee woningen in gezellig bij elkaar. Wanneer ik uit de verte een foto maak, zwaaien ze naar mij en vragen of ik naar ze toekom. Ja ze hebben me al vaker gezien en als ik vertel dat ik binnenkort weer terug ga vragen ze waarom ik niet blijf, ze willen wel vrienden hebben.
Wanneer ik weer verder wil gaan vraagt de oudste vrouw of ik even mee wil gaan dan kan ze me iets laten zien. We komen bij een ruimte waar allemaal boeken liggen van verschillende onderwerpen en ze vertelt dat ze van een vrouwenorganisatie in de regio is die vrouwen onderwijs geeft over een aantal zaken zoals: hoe groenten te kunnen verbouwen, aids preventie en dat ze tevens een contactpunt is voor het zoeken en bemiddelen in ondersteuning van kinderen die hulp nodig hebben. Ze toont me een hele dikke ordner met daarin allemaal dossiers van kinderen die behoefte hebben aan ondersteuning omdat er niet genoeg geld voor hen is. Het mag duidelijk zijn dat deze vrouw een geweldige sociale functie bekleed hier in het district. Bijna bij Aidah aangekomen zie ik Godfried het buurjongetje zitten in de deuropening, hij ziet er wat timide uit en wat bleek. Wanneer ik vraag hoe het met hem gaat, zegt hij dat hij ziek is. hij heeft al drie dagen koorts. Op de vraag of het misschien malaria is zegt hij ja. Aidah ondertussen aangekomen antwoord: ja er is geen geld voor medicijnen. Het oudste zusje vraag ik om medicijnen voor hem te gaan halen en mij ze dan te komen laten zien. Binnen vijf minuten is ze al terug met de juiste medicijnen en kan Godfried worden behandeld. Ze zijn erg blij met de geboden hulp en dankbaar. Aidah en ik willen graag met elkaar in contact blijven, in december wordt ze 29 jaar, omdat ze geen postadres heeft kan ik het adres van Home Sweet Home gebruiken voor haar. We hebben iets samen.
om een stimulans voor haar te zijn zodat ze haar gewenste computerles kan gaan nemen in de toekomst krijgt ze een donatie. We zullen elkaar zeker missen. Op de terugweg, terwijl ik een foto wil maken van een groepje kinderen komt er steeds een jongetje net op het laatste moment bij staan met een kapotte fietsband in zijn hand.
Hij stelt zich wat stoer op en vraagt duidelijk aandacht. Ik maak hem duidelijk dat ik de manier waarop hij doet niet zo leuk vind. Wanneer ik verder doorloop, is hij degene die achter me aankomt. Als ik stop dan vraagt hij me: ga je naar Amerika. Ik vertel hem dat ik deze week naar een ander land ga, waarop hij zegt, kan ik met jou mee? en me met grote ogen aankijkt. Ja, dat laat mijn hart niet onberoerd.. . .. . . . . .
en geniet ervan om te wandelen onder de mensen, om gewoon te gaan, en te …..ontdekken ..
De laatste avond samen, vieren we met een toastje met ei- en tonijnsalade.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
