16 oktober 2009, Victoriameer + ontmoediging

16 oktober 2009
In de morgen maken we een lange wandeling naar het punt waar precies het Victoriameer overgaat in de Nijl…. Daar aangekomen krijgen we van de lokale bewoner op dat punt een rondleiding aangeboden… Er wordt gevist en er zijn zowel op als langs het water mensen te vinden. We hebben vijf kinderen bij ons, en aangezien het er heuvelachtig is, is het een hele klim. Kleine Maria bij Christine op de rug, Jeremia in de wandelwagen, en Rachel, David en Mercy lopen ernaast.
Gifty loopt de hele tijd triomfantelijk mee en is al gewend om aangelijnd te worden. Ze loopt echter achter de voorsten aan om bij te blijven. Ze krijgt veel bekijks…
Na de middagmaaltijd wilden we naar Jinja vertrekken maar het gaat stortregenen.

Of we nog op de boda gaan, vraagt Christine. Wat denk je, lekker wegglijden op die glibberwegen met een brommer? We wachten af tot het beter wordt, het blijft echter hetzelfde. Dan maar met de taxi. Aangekomen bij Ozzie’s zegt de dochter ik heb nu geen tijd, vanavond pas… Ja daar ben ik niet zo blij mee, door dit slechte weer komen en dan voor niets…We hadden het toch duidelijk doorgenomen…. Enfin na een uur zegt ze, o ik kan toch wel meegaan dan brengen we het hondje naar mijn broer die kan er dan twee uur voor zorgen totdat ik thuis kom… je kunt dan meteen het huis zien en mijn kamer waar ze komt te liggen.
Zo gezegd zo gedaan… de broer zegt, wat een leuke pup, ja zeg ik en die blijft nu hier…Kijkt me verbaasd aan… Ik geef hem het hondje en hij weet er geen raad mee..ik begin het allemaal een beetje vreemd te vinden…Mama komt om half zeven thuis en de dochter ook…’
Als ik na het avondeten op de kamer kom hoor ik de telefoon afgaan… Barbara, ze heeft al elf keer gebeld….en een smsje: Hi I am returning the dog now…
Da’s klare taal… en dan zo snel…. Ik wordt er boos over, nog geen drie uur volgemaakt…
Ja mn moeder was het er toch niet mee eens… (en dat nadat ik twee maal heb gevraagd of ze dat wel was op de dag van afspraak)…. Ik vraag me af of er wel over nagedacht is, wat het allemaal inhoudt zo’n klein dier… en of er onderling over is gecommuniceerd. Voor mij is het een warrige gewaarwording..
En nu maar wachten op een tweede kans..