29 april, grootmoeder en kinderen

Vrijdag 29 april

Vandaag komt Aidah en gaan we samen de City Tour doen. “De andere kant van Jinja”
is een inkomens verwervende activiteit geïnitieerd door Stichting Kisoboka welke de talenten van jonge mensen wil bevorderen en ADSN/SSD, een organisatie die de zorgt voor de verstoten straatkinderen en de minderheden rond Jinja.
We komen aan, Geoffrey, zelf jaren geleefd als straatjongere zal onze gids zijn. Hij weet als geen ander al de plekken te vinden waar leven is buiten de stad. We worden vriendelijk begroet door een aantal straatkinderen die nog in training zijn, bij het verlaten van het gebouw komen we wel een heel bijzonder doucheruimte tegen, een plaat met nog wat ander bij elkaar gesprokkeld materiaal, erachter een tobbe en maar soppen….. kan nog net zijn hoofd zien….
Al lopend komen we in een gebied waar ik nog niet eerder geweest was en er ook het bestaan niet van wist. Allerlei kleine ruimtes op straat waar gewerkt en getimmerd wordt, gesmeed en geschroefd, geverfd en gelast, echt alles wordt hier hergebruikt…. Blikjes, daar worden oliebranders van gemaakt, andere blikjes voor trechters, automotoren worden zo ik elkaar geslagen dat het ijzer weer wordt gebruikt voor andere doeleinden zoals kisten.
Waar ik in de villages geen mannen heb zien werken, hier des te meer. Mannen, overal en heel hardwerkend. Ze vinden het prachtig als we komen kijken, alles is handwerk er komt geen machine aan te pas… Zelfs vorige week in Soroti, schiet me nu te binnen dat twee jonge mannen een autoband zaten te repareren op de manier zoals wij een fietsband plakken..
Bij een plaats aangekomen waar mannen ijzer met de hand smeden en buigen tot een bruikbaar voorwerp, vraagt een van de mannen: What do I need to pay to get you?
Niet te betalen dus en maak dat maar eens duidelijk….
Het gebied hier is afgezonderd door een hek, we lopen het hek door en komen in een straat waar allerlei bedrijvigheid is. Mannen, echt overal…. Plotseling is er rumoer, er liggen een aantal autobanden midden op de straat…… en er is onrust…. De gids waarschuwt en zegt dat ze proberen een demonstratie op gang te brengen… gisteren is immers de oppositieleider weer opgepakt en daar zijn mensen boos over.. Laten we hier maar snel weg wezen zeg ik en we lopen er voor bij…. Iets verder aangekomen beginnen de mensen hard te rennen en ze kruipen
overal weg…dit wordt me te gek en ik zeg weg wezen hier….
We lopen echter zo rustig mogelijk gewoon door en raken niet in paniek… dan komen er rijen soldaten aan gerend, allemaal met geweren… achter elkaar….. gewoon doorlopen dus.. en we houden elkaar vast…… We lopen nog door het industieterrein waar allerlei grote fabrieken zijn gevestigd… sommigen van hen zijn verhuisd naar Kampala.. we ontmoeten mensen die eten van de vuilnisbelt….en gelukkig komen we in rustiger vaarwater. Onze benen zijn moe en we zijn toe aan een verfrissing en een break dat is wel duidelijk.
We ontmoeten er Alba, de meisjes van de school hebben vakantie en Alba gaat voor een maand naar Milaan naar haar kinderen en om een tijdje rust te hebben. Voor dat ze af zou reizen wilde ze nog even eten maar ze heeft gehoord van onrusten in Kampala en weet niet wat ze nu moet doen. Ze wilde eigenlijk vandaag vertrekken, haar vliegtuig gaat morgen om 16.00 uur dus tijd genoeg om morgenochtend te gaan met een kans op rust.
Op de markt kopen we zeep, bananen en een ananas en zout voor de oma die we eerder deze week op eerste paasdag hebben ontmoet in de wijk Soweto. Als eerste gaan we terug naar haar om dit te brengen… Ze is er heel erg blij mee en wil als dank voor me bidden en dat doet ze ook…terplekke… terwijl ze mijn hand vasthoudt. ….
Een klein meisje daar heeft iets aan haar lichaam hangen wat je eigenlijk geen stof meer kunt noemen…tijd om de tas te openen en haar te verrassen met een mooi blauw jurkje….
Op naar Masesse genoemd de A.. area in de volgorde van de slumbs.
En terecht, dit heb ik nog niet eerder gezien, in het begin van de wijk staan een aantal koeien op de vuilnisbelt en ze eten er van alles, kranten … ik wil het allemaal niet zien…
De meeste zijn heel erg jong, een er van is iets ouder en deze heeft het duidelijk moeilijk.
Ik vraag aan Geoffrey wat een koe hier ongeveer kost, de grotere zal, ziek of niet ziek, ongeveer 200.000 ush kosten wat zo’n 60,00 euro is, de kleinere waarschijnlijk zo’n 120.000 of 140.000, ongeveer 45,00 euro… Niemand weet van wie ze zijn….
We lopen verder en komen twee baby’s tegen, een van een maand of 14 en een van ongeveer
4 maanden. Ze liggen samen in een mand.. De kleinste draagt alleen oorbellen… in de tas hebben we nog een mooi setje en kleden de baby aan….
Aan de overkant zitten een paar vrouwen klaar om naar het eiland aan de overkant te worden gebracht. Een ervan roept me steeds en vertelt dat ze daar een baby heeft, een wees of ik iets voor haar heb… Aan de waterkant liggen allerlei boten, om te vissen en om goederen over te brengen, we zien er een jongetje staan in zo’n gaten draden pakket…zijn ogen glimmen als hij weggaat in een mooi geruit bloesje.. Tijd om te gaan naar nog een andere wijk..
de kilimanjaro….we delen uit wat we nog hebben en de kinderen verdringen zich.
Voor allemaal kopen we ter plekke bananen en delen ze uit…Deze middag voel ik me echt moeder Theresa….Tussendoor krijg ik een telefoontje uit Nederland waar ik ontroerd van raak… We zijn moe en hebben het heet..de temperatuur is in de middag om drie uur op zijn heetst..
Zowel Aidah en ik hebben het wel gehad voor vandaag, we nemen de boda terug naar huis en nemen afscheid van Geoffrey. Wat een verkoeling achter op zo’n bromfiets met de wind door je haren.