30 april, Home Sweet Home en Dineke

Zaterdag 30 april

Aan Jozef heb ik beloofd dat ik naar zijn huisje zou komen kijken.
Om half tien komt hij me halen, hij woont hier aan de overkant in een klein schamel onderkomen op het terrein van een mega groot huis wat nog niet is afgebouwd omdat de eigenaar zijn geld op is. Het hutje van Jozef en zijn vier kinderen is werkelijk zeer miniem.
Moeilijk uit te leggen maar de foto’s zeggen genoeg. In een kleine ruimte slapen drie van zijn grote zonen… hij heeft kippen, konijnen en geiten en verbouwd een aantal groenten.
Het liefst heeft hij nog een koe.. maar daar heeft hij geen geld voor…
Het is hard voor te stellen hoe Jozef het hier overleeft met zijn vijf kinderen. Hij doet er alles aan om zijn kinderen ondanks alles onderwijs te kunnen bieden.
Om elf uur heb ik afgesproken met Dineke uit Oude Tonge die hier in Uganda een eigen plekje heeft verworven en hier omdat ze gepensioneerd is een aantal keer in het jaar voor een paar maanden heen gaat. Ze doet dit nu drie jaar en heeft het goed naar haar zin.
Ze helpt mee met het geven van voorlichtingslessen op een school en geeft er computerles.
Het plekje van haar huisje is geweldig, aan de Nijl waar je hem hoort stromen, ze huurt het van een Belg die hier is komen wonen en zo’n grote ruimte heeft dat er extra huisjes op zijn geplaatst. Ver van de stad, richting Bujagali Falls en heerlijk rustig.
We drinken koffie en ik vraag haar daarna of ze met me mee wil gaan, ik had gepland om Home Sweet Home te bezoeken. We gaan dus met zijn tweeën en was vergeten hoe ver het rijden was van Jinja maar herinner me nog wel hoe te gaan.
Richard, de grootste jongen komt naar de poort, hij was degene die niet kon praten…
Ik pak zijn hand en begroet hem en wacht of hij me gaat erkennen, er verschijnt een lach op zijn gezicht, hij houdt mijn hand vast..en wil bij me blijven lopen. Dan komt Gift naar me toe,
ze lacht. Kawa is echt groot geworden en wil steeds tegen me aan leunen….ik had wel iets met haar… nu naar Opio,eens zien of hij me herkent….. Ik vraag hem of hij nog weet wie ik ben en dan begint hij hard te lachen en zwaait met zijn armen……
Ze zijn duidelijk groter geworden………. Suzan is ziek thuis dus haar kan ik vandaag niet spreken…. een andere keer dan maar. Er is een Nederlands meisje dat hier al voor zes maanden als vrijwilligster werkt. Haar vliegtuig vertrekt op dinsdag morgen en ik vraag haar of we samen kunnen reizen omdat ik besloten heb om een dag eerder af te reizen naar Entebbe en aan de andere kant van Kampala te zijn. Mochten er na het gesprek met de oppositie en de president op dinsdagmorgen weer ongeregeldheden oplaaien dan ben ik het cruciale punt al voorbij en dicht bij het vliegveld om te kunnen gaan.
Het moment van gaan komt nu wel heel dichtbij…
Om 16.30 uur worden Nora en ik opgehaald voor een boottocht op het Victoria meer.
Het is hier vlakbij en er is een grote groep mensen. Onder hen zijn Christine en haar broer uit Spanje. We hebben een ontspannen tijd met hen en genieten van de zon en het water.