Blije kinderen, 26-05-2012
Door: julienne
Blijf op de hoogte en volg Julienne
27 Mei 2012 | Oeganda, Jinja
Blije kinderen, 26-05-2012
De kinderen zijn zo enthousiast dat Inez gaat komen en zo blij dat wij er weer zijn na twee dagen te zijn weg geweest dat ze rollen over de grond van het lachen en er geen einde aan schijnt te komen. Het doet me ergens aan denken. Na een aantal uren goed te hebben geslapen en een stevig ontbijt vertrekt Inez met Ismael de taxichauffeur richting Kampala. Alvorens ze verder gaan naar Jinja wordt er eerst nog flink brood ingeslagen bij de Nederlandse bakker. Verse broodjes en zelfs stokbrood. Dat is echt genieten hier. Om 15.15 komen ze aan in Jinja. De kinderen zijn meteen enthousiast en Inez wordt hartelijk verwelkomd, na het eten gaan ze zelfs voor haar zingen In de avond pakken we de koffer met spullen voor Oeganda uit.
Ik ben al weer vergeten wat er allemaal in zit. Alles is welkom en de dankbaarheid is groot.
We hebben nu genoeg lakens voor alle bedden en zelfs een extra dekbed. Er is een nieuwe lakenset, gekregen van een vriendin, hagelwit met een mooie gekleurde geborduurde rand…
waar Brian zo weg van is dat hij hem op zijn schoot legt en zorgvuldig bewaakt…
die is voor mij….Er zijn ook Nederlandse sokken voor de kinderen, het synthetische materiaal wat hier te koop is gaat snel kapot en Manuel kwam de eerste week van school met bruingekleurde sokken thuis die eigenlijk een lichte kleur hebben en het bleek dat de kinderen alvorens ze de klas in gingen hun schoenen uit moesten doen (op bruin gekleurde vloeren) en dan ook nog eens een beurt kunnen krijgen om te dweilen. Ja en Manuel deed geen sokken uit dus veel sokken wassen…Inez showt ook haar ballonnenkunst waar ze speciaal voor de kinderen op geoefende heeft voor ze wegging. Er wordt een soort kroon tevoorschijn getoverd met een hele grote witte bloem erop…. ja dat steekt wel lekker af op Brians donkere huid en hij loopt trots de kamer rond. Het meeste blij is hij met de donkere hagelslag waar hij tot september mee hoopt te doen…. (wat volgens mij never nooit gaat lukken omdat et zo lekker is).Als dank doet hij Inez een traditionele handgemaakt ketting om. Op donderdagmorgen gaan we samen naar Masese, de sloppenwijk. We bezoeken er de moeder van Moses. Het broertje van Moses komt met hoge koorts uit bed en we adviseren haar naar de kliniek te gaan. We worden omringd door kinderen die willen voelen en aanraken. Inez voelt zich ietwat ongemakkelijk tussen de snottebellen en de vieze handen van de kinderen maar doet duidelijk een nieuwe ervaring op. We lopen door de wijk en laten haar de leefomstandigheden zien van de mensen die hier wonen. Op een gegeven moment komen we langs een heel oude vrouw, ze strompelt naar de deur, haar woning bestaat uit wat planken… en ze heeft honger. We geven haar wat geld voor voedsel en gaan weer naar huis.
Na de middag gaan we naar Eustece de timmerman waarmee we samenwerken namens Odassu. Een aantal vrouwen krijgen hier momenteel naailes en zijn ijverig bezig.
Eerst oefenen met papier en naaien zonder draad. Er worden broeken en jurkjes in elkaar gezet door degenen die wat meer geoefend zijn en het ziet er goed uit.
Wanneer men het onder de knie heeft gaat men over naar het werken met stof.
De huishoudelijke medewerkster die we hebben wil iets anders gaan doen en stopt vanaf vandaag met het werken, gelukkig weet Rose een ander meisje dat graag aan de slag wil.
Gisteren heeft Inez de Manuel en Jerry leren strikken. De anderen willen ook graag een strikdiploma dus wilden ook graag laten zien wat ze al konden.
Manuel en Inez hebben buikpijn en wat darmklachten… Vandaag, de 26e gaat Inez met Henry naar de Bujagali Falls en ze verblijft vannacht bij Adrift in een banda aan de Nijl.
Wij gaan naar Sammy’s Place om daar nog wat tijd door te brengen.
De kinderen zijn zo enthousiast dat Inez gaat komen en zo blij dat wij er weer zijn na twee dagen te zijn weg geweest dat ze rollen over de grond van het lachen en er geen einde aan schijnt te komen. Het doet me ergens aan denken. Na een aantal uren goed te hebben geslapen en een stevig ontbijt vertrekt Inez met Ismael de taxichauffeur richting Kampala. Alvorens ze verder gaan naar Jinja wordt er eerst nog flink brood ingeslagen bij de Nederlandse bakker. Verse broodjes en zelfs stokbrood. Dat is echt genieten hier. Om 15.15 komen ze aan in Jinja. De kinderen zijn meteen enthousiast en Inez wordt hartelijk verwelkomd, na het eten gaan ze zelfs voor haar zingen In de avond pakken we de koffer met spullen voor Oeganda uit.
Ik ben al weer vergeten wat er allemaal in zit. Alles is welkom en de dankbaarheid is groot.
We hebben nu genoeg lakens voor alle bedden en zelfs een extra dekbed. Er is een nieuwe lakenset, gekregen van een vriendin, hagelwit met een mooie gekleurde geborduurde rand…
waar Brian zo weg van is dat hij hem op zijn schoot legt en zorgvuldig bewaakt…
die is voor mij….Er zijn ook Nederlandse sokken voor de kinderen, het synthetische materiaal wat hier te koop is gaat snel kapot en Manuel kwam de eerste week van school met bruingekleurde sokken thuis die eigenlijk een lichte kleur hebben en het bleek dat de kinderen alvorens ze de klas in gingen hun schoenen uit moesten doen (op bruin gekleurde vloeren) en dan ook nog eens een beurt kunnen krijgen om te dweilen. Ja en Manuel deed geen sokken uit dus veel sokken wassen…Inez showt ook haar ballonnenkunst waar ze speciaal voor de kinderen op geoefende heeft voor ze wegging. Er wordt een soort kroon tevoorschijn getoverd met een hele grote witte bloem erop…. ja dat steekt wel lekker af op Brians donkere huid en hij loopt trots de kamer rond. Het meeste blij is hij met de donkere hagelslag waar hij tot september mee hoopt te doen…. (wat volgens mij never nooit gaat lukken omdat et zo lekker is).Als dank doet hij Inez een traditionele handgemaakt ketting om. Op donderdagmorgen gaan we samen naar Masese, de sloppenwijk. We bezoeken er de moeder van Moses. Het broertje van Moses komt met hoge koorts uit bed en we adviseren haar naar de kliniek te gaan. We worden omringd door kinderen die willen voelen en aanraken. Inez voelt zich ietwat ongemakkelijk tussen de snottebellen en de vieze handen van de kinderen maar doet duidelijk een nieuwe ervaring op. We lopen door de wijk en laten haar de leefomstandigheden zien van de mensen die hier wonen. Op een gegeven moment komen we langs een heel oude vrouw, ze strompelt naar de deur, haar woning bestaat uit wat planken… en ze heeft honger. We geven haar wat geld voor voedsel en gaan weer naar huis.
Na de middag gaan we naar Eustece de timmerman waarmee we samenwerken namens Odassu. Een aantal vrouwen krijgen hier momenteel naailes en zijn ijverig bezig.
Eerst oefenen met papier en naaien zonder draad. Er worden broeken en jurkjes in elkaar gezet door degenen die wat meer geoefend zijn en het ziet er goed uit.
Wanneer men het onder de knie heeft gaat men over naar het werken met stof.
De huishoudelijke medewerkster die we hebben wil iets anders gaan doen en stopt vanaf vandaag met het werken, gelukkig weet Rose een ander meisje dat graag aan de slag wil.
Gisteren heeft Inez de Manuel en Jerry leren strikken. De anderen willen ook graag een strikdiploma dus wilden ook graag laten zien wat ze al konden.
Manuel en Inez hebben buikpijn en wat darmklachten… Vandaag, de 26e gaat Inez met Henry naar de Bujagali Falls en ze verblijft vannacht bij Adrift in een banda aan de Nijl.
Wij gaan naar Sammy’s Place om daar nog wat tijd door te brengen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
