14 april, afscheid en David

Donderdag 14 april

Om zes uur staan de kinderen hier al op en hoor ik ze gaan in een gang om water te halen bij de pomp. Er huilt iemand, wat ik nooit zo leuk vind om te horen, zelfs in Nederland niet.
Nog op mijn bed liggend wacht ik of het gaat stoppen… Het blijft toch aanhouden en werp een blik naar buiten langs het raam. Het is nog wat schemerig. Verderop zie ik een meisje liggen wat kronkelt en duidelijk pijn heeft. Even verderop zie ik het bekende jongetje staan met het rode t-shirt en nog een jongen, zij kijken naar haar. Ik hou hen in de gaten en dan lopen zij weer naar het meisje. Ben benieuwd wat ze gaan doen, het meisje ligt nog steeds op de grond te kronkelen. Dan steekt het rode t-shirt jongetje zijn hand uit en de andere ook ze manen haar tot opstaan maar daar heeft ze nog geen oren naar. Dan zie ik dat het rode t-shirt jongetje plotseling knielt en haar zijn excuses aanbiedt. Ze communiceren wat, zitten bij haar en het meisje draait hierdoor bij. Samen lopen ze weer terug naar de school.
Het doet me goed om dit te zien in de vroeg morgen en denk: wat gezaaid is wordt geoogst.
Een mooie gelegenheid om er ook vroeg uit te gaan zodat ik nog een haakwerkje kan maken voor de kinderen als voorbeeld wat ze hier kunnen houden en na kunnen maken, waarbij ik ook het patroon in het engels vertaal zodat de teacher het kan lezen.
Liever zou ik nog wat langer hier blijven vandaag al weer terug gaan naar Soroti.
De mensen hebben hier duidelijk mijn hart gestolen en ik voel me hier thuis.
Lopend over het terrein is er iedere keer die begroeting. De dove kinderen nemen een signalement van je als persoon en wanneer ze je dan zien gebruiken ze dit kenmerk om je te begroeten zoals: een jongen deed steeds alsof hij een foto maakte wanneer hij me zag, een andere jongen wees met zijn handen rond zijn ogen en maakte het beeld van een grote zonnebril, weer een andere wees naar zijn arm op zijn pols, wat betekent mijn grote horloge.
Groet men iemand die kan spreken dan zegt men: joga… De meisjes gebruiken hun mooie glimlach en blijven vaak staan, zwaaien en kijken…
Eenmaal buiten aangekomen deze morgen kom ik de juffrouw tegen van de naaiklas die kan spreken. Ze loopt met haar breiwerk in een tas en ik vraag hoe het met haar gaat.
Niet goed, haar hele lichaam doet zeer en ze heeft de zweetdruppels nu al op haar hoofd staan.
Malaria zeker? zeg ik, ja ze is op weg naar huis. Voor juffrouw Abuko heb ik een mooi naaiwerkje, een zelfgemaakte tas ooit gemaakt als surprise maar heel leuk als voorbeeld om na te maken voor de kinderen. Ik vind haar buiten zittend voor haar huisje met haar dochtertje op schoot. Het gaat duidelijk beter met haar en sinds lang heeft ze een goede nachtrust gehad.
Her en der zitten breiende meisjes buiten, het is een feestelijk gezicht en heel gezellig.
Cees en Jannette gaan deze morgen nog naar Kumi een paar voetballen halen voor de jongens hier, teruggekomen hebben zij voor James een wereldbol meegebracht die hij kan gebruiken bij het les geven. Weer naar de klassen dus want dat moet geshowd worden.
Er is een grote behoefte aan regen, langs de wegen van Kumi staan koeien en zij hebben het moeilijk, water is een probleem en er zijn mensen die door de armoede termieten eten en bladeren.

David heeft ons uitgenodigd om zijn familie te bezoeken. We rijden langs zulke smalle paadjes dat de pick-up er haast niet langs kan. Het is hier prachtig. We nemen wat lekkers voor hen mee….het is echt in de middle of nowhere, we zijn er bijna, de jongens van de buren zien de auto aankomen en komen heel hard aangerend, de groteren lukt het om aan te haken achter op de auto. David stelt ons voor aan zijn kinderen die er aan komen.
Twee er van zijn nog op school. Even later komt Rose zijn vrouw er aan. Hij heeft het goed dat is duidelijk en voor hier een rijk man. Iedereen komt om ons heen staan.. ook de kleintjes.
Ze zijn blij dat we er zijn en dat wordt dan ook vaak gezegd. Na de kennismaking zetten we
de radio uit David zijn auto wat harder om er een wat feestelijke stemming aan te geven.
De afrikaanse muziek spoort aan tot dansen…. Dit is echt leuk……
Er is een klein jongetje van een jaar of vier dat werkelijk helemaal uit z’n dak gaat, het dansen zit hem in de genen en hij blijft maar door gaan. Dit wordt duidelijk een popie jopie later… Zittend onder de boom kan men uitzien heel ver de wijdte in, het lijkt wel een film. Wanneer



we het er over hebben dat ik terug wil komen staat David op en laat me een klein gebouwtje zien, duidelijk anders gebouwd dan de afrikaanse hutten. Als je weer komt kun je hier slapen.
Hij heeft duidelijk zijn best gedaan en het is mooi gebouwd. De geiten zien er goed uit, zijn honden en kippen, ook kalkoenen, het is een hardwerkend man die goed voor zijn familie zorgt We drinken wat en ze hebben speciaal voor ons wat cola en fanta gehaald.
Even later komt er een heel klein kindje aangelopen, waarschijnlijk van de buren, ik praat met Cees over haar, nee zegt Cees het is een jongetje, hij heeft wel een jurkje aan maar er hangt wel iets onder, als het maar iets aan heeft dus. We gaan terug naar de school en hebben onze laatste lunch hier. Het kost ons duidelijk moeite om afscheid te nemen van deze lieve mensen
en kijken terug op een vruchtbare tijd en vraag me af wie er nu het meeste gezegend is, zij of wij..James gaat mee naar Soroti waar we nog gaan kijken voor een cartridge. Bij Ngora
wordt er nog een oudere vrouw opgehaald die ook die kant uit wil, een vriendin van de moeder van David. Ze zit gewoon achter in de pick-up op een kist. Jannette kijkt regelmatig of ze er nog zit, alles gaat goed en aangekomen doen we boodschappen, De cartridge wordt besteld en zal er a.s. zaterdag zijn. Aangekomen bij het huis laden we alles uit en drinken nog wat met elkaar. We zijn blij om Agnes weer te zien en zij ons.
De kippen horen mijn stem en verzamelen zich rondom mij, de kleintjes staan onder mijn stoel, het scheelt weinig of ze zitten op schoot. Ik heb Agnes gevraagd om voer voor ze te halen en dat weten ze.. In de avond komt Max om zijn knuffelbeurt en ook hij is blij.
Wat een luxe hier in vergelijking met waar we geweest zijn. We doen onze wasjes, genieten van de rust en hebben eindelijk weer internet en ik kan me weer douchen vanavond.