24 april, pasen

Zondag 24 april

In de morgen zit ik aan tafel met vier meisjes die werken in Kampala in een achterstandswijk
als vrijwilligsters en hier een weekendje rust hebben. De acties van afgelopen weken daar hebben nogal wat stressvolle momenten opgeroepen bij hen en hier te zijn is zeker verkwikkend. Vanavond zullen ze weer afreizen en ze willen nog iets leuks doen. Ik adviseer hen om de lekkerste koffie te proberen van uganda, ze vinden het een prima idee.
Aidah is al vroeg hier, juist als we weg willen gaan begint het te storten. En storten is hier ook echt storten, kort en hevig. Wanneer het droog is en we lopen het pad buiten af naar de betere weg, zak ik zover weg in de modder dat er hele klonten aan mn slippers blijven hangen. Het ziet er werkelijk niet meer uit. Of we in Nederland ook van die modder hebben? Ik zeg nee, dat is een van de dingen die ik niet mis wanneer ik terug thuis ben. Op een splitsing van het zandpad wacht Mozes ons op met zijn boda. We gaan samen achterop maar wegkomen is
niet zo gemakkelijk als het lijkt. We dreigen regelmatig te slippen, ook al gaat het stapvoets..
Ik vraag steeds aan de boda man of het wel gaat? I am fine, I am fine, Yes I am fine, even when it does not go well, its fine, its always fine I say… en hij maar lachen…
Voorbij de brug aangekomen worden we aangehouden door de politie en een bewaker met een geweer van hier tot gunder…. of de bodarijder even wilde stoppen……
Wat ik dan hoor is echt een mooi voorbeeld van een man in positie die uit is op:
ten eerste: een leuk avontuurtje op de eerste paasdag
ten tweede: zichzelf te verhogen door middel van een staaltje machtsmisbruik
ten derde: wat geld afhandig te maken van een mzungu
De man spreekt de boda rijder aan in hun eigen taal, ik vraag de man dan wat er aan de hand is waarop hij antwoord: er mag maar een persoon achterop…….
Met grote verbazing zeg ik de man dat ik niet anders heb gezien hier in uganda en dat hij wellicht een andere regel heeft ingevoerd sinds kort….. Er verschijnt een smalend lachje op zijn gezicht… ik verzeker de man er van dat het voor mij totaal onbekend is waarop hij zich weer tot de boda rijder richt en hem dreigt met een bekeuring……en dat hij er wel voor in de gevangenis kan belanden??… Nou wordt ie helemaal mooi…Ik zeg tegen de man: ik wil niet dat jij deze boda-rijder er voor straft, want Ik…. zie hier wel boda’s rijden met vier mensen erop of met een hele bank op een boda….
De jonge bodarijder biedt aldoor zijn excuses aan….. om zodoende een geldboete te voorkomen, maar ik vind het te gek voor woorden….
Ja, waar we naar toe gaan… vraagt de politieman, naar de stad zeg ik…het is ons paasfeest .. ……..ok dan, we kunnen gaan ……. verder….. met zijn drieën, op een boda, maakt ineens niets meer uit… Happy eastern!! zeg ik en ik vraag hem nog of hij mijn voeten misschien kan wassen….

Aangekomen op de plek van bestemming eerst een reinigingsbeurt: de 3 cm plak modder van mijn slippers en mijn voeten kuisen. Aidah is echt mee uit…. Twee jaar geleden is het dat we hier samen zaten, voor haar de eerste keer en nu dus de tweede… Ja er is hier veel onderscheid, dat wel…. Maar ze geniet ervan en we ontdekken dat er ijs is geserveerd met pine apple cake up-side down, (je moet er maar op komen) een megastuk, warm geserveerd met ijs….. Nou echt, dat is in heel uganda nergens te bekennen….en ik neem er een koffie bij, subliem moment om te genieten dus….en dat doen we….
Dan naar Soweto….. een stuk rijden nog….maar we komen er aan….
Ik vraag aan een dominee die klaar staat voor een openlucht samenkomst naar de Nederlandse mannen Willem en Paul, die hier werken met straatjongeren,
nee die zijn hier niet.. ik bel met een van de mannen en we spreken af. Voordat we verder gaan bezoeken we nog wat mensen in de sloppenwijken….hier is het echt erg…. Maar de mensen zijn vriendelijk en de kinderen begroeten ons allemaal.
We lopen langs een vrouw die de afwas doet… het haar helemaal in de plooi, met zelfs een kleurtje erin… temidden van de armoede… ze praat met ons en ik zeg haar dat het haar zo mooi is…. Ze lacht, dat vindt ze wat… dan vraag ik Aidah haar te zeggen dat we in Nederland een gezegde hebben, wat er ook gebeurt: als je haar maar goed zit….
Aidah vertaalt het in haar eigen taal, de vrouw snapt het helemaal en maar lachen…
Ja het is echt belangrijk…..
Het is vreemd maar ik vind het geweldig om er te zijn…..een vriendelijk woord, een gebaar,
het wordt gewaardeerd….een handdruk, de volgende keer neem ik zeker wat mee….
We gaan op zoek naar Willem en Paul, twee katholieke missionarissen die hier al jaren wonen en werken. We worden hartelijk ontvangen door hen en de twee honden. Hoe ik toch zo bij hen uitkom. Ik vertel hen van een boekje dat ik van mijn zus heb gekregen waarin ik las van hun werk en dat ik eigenlijk in 2009 al de wijk wilde bezoeken maar er de tijd niet meer voor had dus nu de gelegenheid maar neem. We hebben een gezellige tijd en ze kennen hier ook veel mensen. Morgen is er in de stad een sing in voor Nederlanders, door hen georganiseerd met een muzikant uit Nederland, een vader van een van de vrijwilligers hier en zang met afrikaanse straatjongeren.
Famke zal er ook zijn dus haar zie ik dan al eerder dan woensdag….
Vannacht wordt mn laatste nacht op Moyoni.. morgen komen er 44 mensen aan dus dan is alles al volgeboekt…. Via Willem kom ik aan een ander adres, niet ver van de stad, wat ook zo zijn voordelen heeft… Een Italiaanse vrouw, haar naam is Alba Sarah, zij heeft een guest house en nog een kamer over…. Bij een school…Morgen zal ik haar ontmoeten….