13 september 2011,Kagoma Orphans and Health Care

13 september 2011

Vandaag komt David me ophalen met eigen chauffeur voor een rondleiding in het project Kagoma Orphans and Health Care te Buwenge, 27 km van hier. Onderweg halen we wat water en soda want dat is volgens David in the village niet meer te krijgen. Daarna gaan we eerst naar het kantoor. Er staan twee bureaus, op een daarvan staat een naambordje met de vermelding: executive secretary. Dan doet David uit de doeken. Hij wacht al langere tijd op hulp. Jaren geleden heeft hij zelf de organisatie opgezet en hij werkt met een team locale medewerkers. De visie die ze uitdragen heeft alles te maken met omzien naar de wezen en de weduwen in hun nood. Om de organisatie ondersteuning te kunnen bieden heeft hij iemand nodig die super visie geeft en contacten kan onderhouden met het westen en zorg kan dragen voor fundraising. Hij laat me zien wat er allemaal klaar staat: een koelkast; een supermoderne waterkoker (die ik zo mee naar huis wou nemen) en zelfs een wasmachine. If you want to work with me it is yours. Maar als klap op de vuurpijl zegt hij;
het bordje met excecutive secretary gaat er dan af want dat is van mij en zal op het andere bureau komen en wordt dan vervangen door director… Jajaja ook hier kennen ze het gebruik van titels al en zelfs de mevrouw bij het malen van de witte mais tot maismeel wordt manager genoemd.. ehm…
We rijden verder de jungle in en komen bij een hutje bij een 36 jarige vrouw die weduwe is en zeven kinderen heeft waarvan de man een aantal jaar geleden is overleden.
Pure armoede hier en ook zij wordt waar het kan ondersteund door het project. Matrassen en dekens worden ter beschikking gesteld en om het schaarse eten wat men heeft te beschermen tegen ongedierte krijgen ze van de organisatie een kast waar het afgesloten in bewaard kan worden.
Ook stelt de organisatie aan een vrouw als hierboven een koe ter beschikking die melk kan leveren en voor een kalf kan zorgen wat ook weer aan iemand anders kan worden gegeven.
De volgende vrouw die we bezoeken woont in een lemen hutje en is 89 jaar, wat uitzonderlijk is hier. Ze is doof en blind en loopt moeilijk. Op het moment dat we aankomen is zij zich aan het wassen. David laat me zien dat een aantal jaar geleden hij haar vond liggende op de stenen grond. De organisatie heeft haar een bed gegeven en een deken en de deur onderaan
dichtgemaakt zodat er geen slang meer in kan komen.
Ik pak haar hand wanneer ze terug komt in de hut, dat vindt ze zo geweldig en ze begint te lachen en roept meteen Jezus aan, ik geef haar een dikke knuffel.
We gaan naar David’s house waar we een boterham eten en thee drinken. Nu op weg naar de school waar de weeskinderen in de klas zitten. Het welkom is overweldigend.
De kinderen komen allemaal naar buiten en gaan daar al dansend een lied zingen over de dankbaarheid aan God dat Hij me naar hun plaats heeft gebracht. Twaalf kinderen hebben nog behoefte aan een schooluniform, de stof is er al alleen geen geld om te naaister te betalen. Het fondsenpotje geeft hier uitkomst aan. We brengen een bezoek aan de maternity kliniek, nog simpeler dan simpel hier. David laat me een waterspring zien die hij heeft laten aanleggen, deze heeft echter reparatie nodig. Terug naar de kliniek zegt David…
Oh nee dit is mijn grootste schrik hier in Oeganda en ik stribbel tegen.. Nee zegt hij ze maken het gewoon schoon er gebeurt niets. Noodgedwongen geef ik mij over aan de zuster.
Ze komt naast me op de grond zitten en maakt zorgvuldig (met handschoenen aan) mijn teen en ondertussen mijn voet schoon. Buiten staat een horde kinderen te kijken en we horen ze zeggen, bloed van een mzungu…tjaaa zal het er dan toch anders uit zien??
Het eind van de middag komt al in zicht en ik begin moe te worden. Nee zegt David voor we terug gaan eerst nog iets kleins eten bij mij thuis, om half zes zijn we weer in Jinja.
Aangekomen komt er een complete afrikaanse maaltijd op tafel; matoke met papaya kip …. Jaaa en het maagje is voor de hoofdgast… Ik vraag of hij geen levertje heeft want dat vind ik lekkerder. Nee die hebben ze niet maar het maagje is iets speciaals en speciaal voor de gast. Een stukje dan en ik geef het daarna aan David…. wat wordt goedgekeurd omdat ik er al een stukje van heb gegeten. Is het een eigen kip vraag ik?
Ja dat moet want als je een gast hebt dan ga je geen kip kopen en dan hoort het er een van jezelf te zijn…
Na de maaltijd krijg ik een compliment: je bent een echte vrouw, je gedraagt je als een vrouw en niet als een meisje, met jou wil ik wel samenwerken, ik heb hier al veel gasten gehad door de jaren heen maar jij bent de tweede blanke die een locale maaltijd met me heeft gegeten en dat is wel zo roemenswaardig. We rijden terug praten over van alles en nog wat en over het plan van mijn Family house. Goed zegt David ik heb twee jongetjes is het dorp die geen ouders meer hebben door HIV. In Afrika hebben we een ander probleem, in situaties als deze worden de kinderen ondergebracht bij relatives, echter de eigen kinderen hebben sterk voorrang en meestal worden de ondergebrachte kinderen gebruikt als een soort slaaf om te werken en zij worden vaak echt verwaarloosd, zo ook deze jongetjes en ik zou ze graag in jouw project onderbrengen.. Tja ze komen vanzelf daar is niet veel voor te doen….Om zeven uur in plaats van half zes zijn we weer terug in Jinja van een vermoeiende maar zeer indrukwekkende dag.