10 september 2011, laatste stadia Jozef

10 september 2011

Vanmorgen heb ik buiten een gesprek met Zyria, ze is twee en twintig jaar en werkt voor de eigenaar waar ik het huisje van huur. Het is een hele grote compound en behoort aan een Belgische man. Zyria doet van alles, ze wast, kookt, werkt in de tuin, doet boodschappen, zorgt voor haar zusjes en heeft sinds kort een baby van 7 weken, Sjamiri boy. Ik raak met haar in gesprek over de vader.
Ja die woont in het dorp. Ik hield van hem en was met hem
4 jaar. Toen ik hem ontmoette had hij een kind. Nog maar pas ben ik erachter gekomen dat hij nog twee vrouwen heeft en zelfs getrouwd is. Inmiddels heeft hij vier kinderen bij deze vrouwen. Toen ik hem vertelde dat ik in verwachting was zei hij dat ik het maar weg moest laten halen. Nee dat doe ik niet had ze gezegd en sindsdien wil ze geen relatie meer met hem dan alleen het contact omdat hij de vader van het kind is.
Het zal je pijn gedaan hebben zeg ik want je hield van hem.
Ja dat klopt zegt ze….
Ik kan het wel zonder hem zegt ze. Moedige vrouw op deze leeftijd van deze wijze beslissingen te kunnen nemen.
Wat is er een leed onder de vrouwen maar ook onder de mannen. Alleen de laatsten zijn er helaas niet zo van doordrongen dat ze zelf in partjes worden opgedeeld en wat een leed er wordt aangedaan aan de vrouwen die hier bij betrokken zijn en tevens aan de kinderen die er allemaal uit geboren worden die omdat de vader zo hard moet werken om de kinderen te kunnen onderhouden en voeden, wat niet toereikend is te maken krijgen met honger er armoede.
In de middag wil ik op bezoek bij Belihabene House waar ik in april ben verbleven. Alba is al naar huis dus haar tref ik hier niet. Ik ben benieuwd hoe het met Jozef de guard is.
Ik loop naar z’n hutje toe en het is erger dan in april toen ik er was. Het gaat lijken op een vuilnisbelt en het stinkt er enorm.
Ik weet dat de kippen en jonkies gewoon in zijn hut met kuikens tussen de rommel lopen. Ik roep over het erf maar hoor niets. Naderbij het hutje gekomen roep ik nog eens en ik hoor een zwak: yes….. ik vraag waar hij is en hij zegt; ik ben hier aan het slapen… wat ik dan aantref is vreselijk, Jozef ligt helemaal uitgemergeld in de bank, wat altijd al zn bed was, en ziet er uit alsof hij nog een paar dagen te gaan heeft.
Ik ben ziek zegt hij; HIV vraag ik, nee ik heb last van maagzuur… maar ik eet niets, drink alleen maar melk, en de medicijnen zijn bijna op en ik heb geen geld om andere te halen. Er is ook geen eten…
Nee ik wordt wel weer beter zegt hij.. Allereerst vraag ik wat voor medicijnen hij nodig heeft en ga ze halen in de stad.
Tevens breng ik wat eten mee, de jongens komen straks uit school, werken daarna op de markt in de stad tot in de avond.
Brood, pindakaas wat boter, melk, water en bananen.
De jongste komt net thuis en ik vraag hem na of hij weet wat de dokter heeft gezegd. Hij vertelt dat hij een keer in de week naar het ziekenhuis gaat om te laten zien hoe het gaat..
Vraag me af hoe dan want hij ziet er uit als een skelet.
Hij denkt dat zn vader niet thuis is maar ik vertel hem dat hij
in de hut ligt. Ja hij denkt ook dat het HIV is.
Ik heb erg met de jongen te doen en zie de pijn en het verdriet in zijn ogen. Jozef is zo blij dat ik er ben… Ik vind het moeilijk om te horen dat deze man zo eenzaam hier ziek ligt te wezen en dat er niemand zich om hem bekommert.
Een van de jongens geef ik het advies om buiten een flink op te ruimen…Jozef vraagt me nog of ik weer zaadjes heb, wanneer je er nog bent in december zal ik ze voor je meebrengen. Ja zeker wel ik knap wel op God is bij mij, ja zeg ik, die is er ook bij wanneer je sterft. Het is er zo vreselijk dat het er zelfs voor de kippen onhygiënisch is. Ik denk echt dat hij in het laatste stadia van aids is en allerlei complicaties erbij heeft gekregen zoals tbc. Constant spuugt hij slijm op en heeft onder zijn bed een hele teil vol staan. Ik word er haast onpasselijk van en beloof hem om volgende week weer terug te komen.